de aanloop

In groep 7 heb ik een werkstuk gemaakt over Thailand. Nog onwetend van alles buiten Europa. Wel wist ik dat Ung daar vandaan kwam en me er vast van alles over kon vertellen, en dat heeft ze gedaan. In het noorden zijn er bergen en in het zuiden de zee, er is jungle en er zijn olifanten. Ik was opslag verliefd en dacht daar MOET ik heen. Niet zomaar heen, NEE van boven naar beneden en van links naar rechts.

Dat gevoel is in de jaren nooit weg gegaan. Al wat landen buiten Europa bezocht maar Thailand eigenlijk vermeden. Misschien wel expres, want ik kwam er achter dat Thailand toch net ff wat groter was dan Nederland en je aan zeg 3 weken echt niet genoeg had. Dus dat betekend tijd nodig....

Rond de kerstvakantie wist ik het nu is het tijd voor tijd! Tijd om dat te doen waar ik sinds groep 7 al naar verlangde: Thailand. Aan toegevoegd de wens om mezelf ECHT te leren kennen.

En dan begint HET......

Het voorbereiden dan. Het vertellen aan mijn ouders, bedenken wat heb ik daar dan voor nodig. Oké: Genoeg geld, tijd dus ik moet het op werk regelen, wat te doen met onderdak en inboedel, zal vliegtickets en verzekeringen moeten regelen, spullen aanschaffen en heb ik nog een plan nodig?

Financiën check, onbetaaldverlof check, huis en inboedel check, datum en vliegticket check, eerste hostel check. Vervolgens begint het verzamelen van je spullen. Wat een heerlijke periode, je droomt en verzamelt en voelt zeeën van tijd. Zelfs mijn backpack uitgeprobeerd op reis naar Egypte.

Ja dan leer je dat wat je "normaal" meeneemt in je koffer op vakantie ineens niet past....... Dat de vacuüm zakken die ik gekocht had veeeeeeeel te groot zijn en ook nog eens vet onhandig zijn. Maar de compression cubes van eagle creek daarentegen zijn dan weer fantastisch..... Dus daar snel wat meer van gehaald. Inmiddels ook mijn schoenen daar ingelopen en ja ook echte teva sandalen aangeschaft. Dat was overigens nog een fashion dingetje. Want bij het beeld mezelf te zien op een geweldig bounty strand met van die JEZUS slippers aan was natuurlijk not done. Dus dat heeft even geduurd voordat ik wat zag wat door de beugel kon. (p.s. inmiddels ben ik er wel achter dat dit totaal niet belangrijk is. Maar op dat moment wat het echt een dingetje....)

Hoe meer ik er over sprak naar anderen hoe meer de spanning bij me groeide...... Ik ga echt alleen...... alleen ...... alleen. Dan moet ik iedereen missen: me ouders, familie, vrienden, me lieve leerlingen (buitengewoon dit jaar) maar ook de vastigheid...... HELP!!!!!!!!! Dat wordt Schiphol dweilen op de dag dat ik weg ga.... dat komt nooit goed. En het uitstel gedrag was geboren..... 

Ook eigenlijk geen afscheid willen nemen van iedereen op school..... Maar ja de tijd was daar. Ik dacht als ik nu eenmaal vakantie heb ga ik tot rust komen kan ik op mijn gemakje alles uitzoeken en dan gaat de stress en het uitstel gedrag vanzelf over.......... in mijn dromen, juist 180 graden anders. Ik ging in de vakantie alleen maar nog meer uitstellen door deze super vol te proppen met iedereen zien (ik dacht overigens dat heel Nederland in het buitenland zou zitten rond vakantie tijd... not), werken in de schoonmaak (ik zou me immers gaan vervelen in de vakantie), spelletjes spelen en mezelf in de weg zitten. De tijd tikt door zo ook het besef dat het ook daadwerkelijk dichterbij gaat komen en dat deze houding dan toch niet de beste aanpak is.

So get yourself up. Ga aan het werk met het loslaten van alles om je heen en sta open voor het onbekende en het nomade bestaan. Toen kwam er rust. Eindelijk. Nu zal je wellicht denken nou tijd voor een plan en de laatste dingen regelen, dat dacht ik tenminste...... nou bijna. Het stuk plan laat ik dus echt varen, dat komt vanzelf wel heb ik bedacht. Maar het stukje regelen heb ik wel degelijk opgepakt en wat een gedoe.

Wel of niet uitschrijven uit de gemeente, welke reisverzekering neem je, welke reisverzekering past het beste bij me, wat zijn de kleine lettertjes, wel of niet  ziektekostenverzekering aanhouden, wel of niet werken tijdens me reis, wel of geen rechtsbijstand- en aansprakelijkheidsdekking, tot hoever wil je je bagage verzekeren, hoe blijf je in contact met het thuisfront, creditcard aanvragen, visum regelen, rechten bij de bank regelen, heb je alles geregeld stel dat je niet meer aanspreekbaar bent na een ongeval.......

Hoe en wat kwa verzekering als je nog niet zeker weet of je wilt werken tijdens je reis...... vraag maar raak, inmiddels ben ik pro. Zo kan ik nog wel ff doorgaan.

Typisch vond ik het inpakken van mijn tas. Deze was net als de aanloop naar de reis. Uitstellen, chaos, een moment van bezinning meer geordend, hulp bij het ordenen, rust.

Naast rust kwam er gedurende de tijd ook steeds meer zin om te gaan. Meerdere mensen hadden het al tegen me gezegd: je komt op een punt dat je er zin in krijgt en dat je het wachten zat wordt en gewoon wil gaan. Van binnen moest ik steeds lachen jaaaaa tuurlijk..... Maar langzaam komt het besef dat ze wellicht toch gelijk zouden kunnen hebben.

Nu zoveel dingen zijn afgesloten/afgehandeld/geregeld en het grote gros van de mensen weer hun werkritme weer gevonden hebben, durf ik het bijna niet te zeggen.

Dan voelt het als tijd om te ....!